Egbertien, de toveresse van Meppen
In het kleine dorp Meppen, waar het leven doordrongen was van eenvoud en geloof, woonde een vrouw genaamd Egbertien Naarding. Haar bescheiden huisje, misschien het vervallen wevershuisje achter Nijhoving, was haar toevlucht in tijden van onrust en onzekerheid. Terwijl het geweld van rondtrekkende legers het land teisterde, vond Egbertien troost in haar geloof en diende ze haar gemeenschap met een hart vol compassie.
De turbulente tijden brachten echter meer dan alleen fysiek gevaar. Het geloof van de dorpsbewoners werd geschonden door plunderende soldaten, die zelfs de heilige plaatsen niet spaarden. De kerk van Zweel werd ontwijd, haar altaar vernield en haar geestelijke leiders verdreven. Voor Egbertien was de verdrijving van haar geloofspastoor een klap die diep ging.
Op een donkere avond, terwijl ze bij het haardvuur zat en haar gedachten afdwaalden naar verloren tijden, klopte er zachtjes iemand op haar deur. Verbaasd keek ze op en zag tot haar verbazing haar pastoor, vermomd als gewone man, voor haar staan. Hij bracht haar een kruik wijwater, gezegend en gevuld met de kracht van het geloof. Hij gaf haar de opdracht om het te gebruiken waar het nodig was, een teken van hoop in een wereld vol duisternis.
Egbertien gehoorzaamde en begon het wijwater te verspreiden onder de mensen die het nodig hadden. Waar het water werd gebruikt, bracht het genezing en troost, en al snel werd haar naam bekend in naburige dorpen. Maar haar daden trokken ook de aandacht van degenen die de nieuwe leer predikten. Ze beschuldigden haar van toverij en hekserij, en veroordeelden haar als een bedreiging voor hun geloof.
De predikanten riepen de wereldlijke macht op om tegen haar te procederen, maar de lokale autoriteiten lieten haar met rust, meer bezorgd om andere zaken dan om een vrouw die slechts troost bracht aan hen die het nodig hadden.
Egbertien zette haar werk voort, ondanks de beschuldigingen en het geroddel dat haar omringde. Dag na dag kwamen mensen naar haar toe op zoek naar hulp en raad, en zij bleef hen met liefde en mededogen dienen. Haar legende groeide, en hoewel sommigen haar als een tovenares beschouwden, was ze voor velen een symbool van hoop en kracht in een tijd van chaos en verwarring. En zo bleef de vrome Egbertien Naarding nog vele jaren lang haar gezegende werk verrichten, voor hen die geloofden in de kracht van het houvast dat zij vertegenwoordigde.
